De dagen worden weken, en de weken worden jaren...

Zoals je kunt lezen/horen in mijn versie van Waarom nou jij van Marco Borsato gaat het over de tijd die verstrijkt. Sinds vorig jaar 11 december is mijn leven drastisch veranderd. Mijn vader is niet meer onder ons. Eerst tel je de dagen, dan de weken en maanden. En sinds vandaag kunnen we in jaren tellen.

Mijn vader is de liefste van de hele wereld. Dat zegt ieder kind over zijn vader. Als je vader komt te overlijden terwijl je nog zo jong bent, is dat een hele schok. Sommige zeggen dat het je vader is en niet je partner, en jij al op jezelf woont, en je een heel leven voor je hebt. Andere zeggen hij was nog zo jong. Beide hebben gelijk.

Maar het punt is dat hij zo jong gestorven is. Zo plotseling en onverwachts, zonder dat je hebt afscheid hebt kunnen nemen. Sommige zeggen: "Ik weet hoe je je voelt. Mijn vader is ook jong gestorven." Maar meestal hebben ze nog afscheid kunnen nemen.

Als je je vader een keer in de maand in het echt ziet, om zijn schoot kan zitten. Ook al ben je 24... Als je je vader op zondagmorgen heerlijk zijn bed uit kan trommelen... Als je vader je elke keer als je weer naar huis gaat je met alle plezier naar het station brengt...

... dan besef je wat voor een lieve vader je toch had.

Het lijkt zo gewoon. Als je thuiskomt in Hotel Paps en Mams dat ze er altijd zijn. Oeps ik ben vergeten een keer extra te zwaaien. Ach dat komt de volgende keer wel...

... bedenk goed dat er niet altijd een volgende keer komt.

Zoals Toon Hermans het verwoord klopt precies.

Ga nooit weg zonder te groeten, ga nooit heen zonder een zoen. Wie het noodlot zal ontmoeten, kan het morgen niet meer doen.

Loop nooit weg zonder te praten, dat doet soms een hart zo pijn. Wat je 's morgens hebt verlaten, kan er 's avonds niet meer zijn.

--- Toon Hermans