Was ik vroeger een (b)engeltje?

Ik heb een paar jaar geleden de vraag gekregen: "Wat weet je nu nog van voor je 4e levensjaar?" Mijn eerste reactie was: "Eigenlijk niets." Na een tijdje ga je die vraag toch reflecteren.

Vandaag ben ik terug in mijn geboortestreek. Als ik met de trein langs De Soester Duinen kom herinner ik mij de verhalen over vroeger dat ik mijn vader was kwijtgeraakt en onbekende mensen vroegen: "Hoe heet je?" Ik had geantwoord: "Marco Borsato". "En je papa en mama?" vroegen ze daarop. Ik antwoordde ze: "Gijsbert en Jacqueline". Daar konden die mensen natuurlijk helemaal niets mee.

Ik kan mij hier niets meer van herinneren, maar dankzij het verhaal en de foto's is het toch een herinnering die je bij blijven.

Wat ik mij nog wel kan herinneren is dat ik als klein mannetje, langs een watertje liep met een houten brugje en een treurwilg. Ik heb geen idee waar het is omdat ik op jonge leeftijd ben verhuisd en er nooit meer ben geweest.

Het zijn van die nostalgische dingen. Bij het mijmeren over vroeger kan ik alleen maar dankbaar terugkijken op de fijne jeugd die ik heb gehad. Ik heb dankzij mijn ouders God leren kennen, maar daardoor zelf God leren 'kennen'. Dankzij de moeilijkheden die ook ik heb gehad heeft het mij gevormd tot de Marco die ik nu ben.

Ik ben wel eens vervelend geweest, misschien vaak, wie zal het zeggen. Maar ondanks alles kan ik toch rustig zeggen dat de opvoeding, die mijn ouders mij hebben meegegeven, niet slecht was.