(1 van 5) En toen ging het licht uit...

Het was die avond in december, de tweede week van de advent. Woensdag 10 december 2014 om precies te zijn. Mooi een avond om kerstkaarten te schrijven. Totdat de telefoon gaat...

Waarom belt mijn broer nu. Dat is zonde van het geld. Appen is gratis, dus het zal wel belangrijk zijn. "Niet schrikken" zegt hij. Dat deed ik toch al. "De politie belde net. Ze hebben papa langs de A12 gevonden en ligt nu in het ziekenhuis in Ede." "Is het ernstig?" vraag ik. Hij zegt: "Weet ik nog niet." Hij zegt dat hij mij op de hoogte zal houden. Ik zei nog dat ik bereikbaar zal zijn.

Ik denk: "Is het weer zover, net als in april. Gaat wel weer over." Ik ga verder met kaarten schrijven, maar merk dat ik er geen zin meer in heb. Ik raffel het af ook omdat al laat is.

Ik besluit maar om naar bed te gaan. Ik doe het licht uit en leg de telefoon naast mijn bed, en probeer te slapen. Erg goed lukt dat niet. Ik woel wat heen en weer totdat de telefoon weer gaat. "Ja, met mij. Papa wordt momenteel onderzocht in het ziekenhuis. Zodra er wat is, laat ik het weten". "Moet ik die kant op komen?" vraag ik. "Nee nog niet. Ga maar lekker verder slapen, ik houd je op de hoogte.".

Ik probeer wat te slapen, maar echt gerust lig ik niet. Ik dommel wat in als de telefoon weer gaat. "Marco, je moet zo snel mogelijk naar het St. Antonius ziekenhuis in Nieuwegein toe gaan! Ze hebben wat is zijn buik gevonden, en vermoeden dat het om een gescheurde aorta gaat!"

Ik ben klaarwakker, ik zit te shaken en bibberen op mijn bed, ook omdat het zo koud is, en net uit mijn warme bedje kom. Ik probeer wat mensen te bellen, maar omdat het al zo laat is kan niemand mij eventjes van Roermond naar Nieuwegein brengen. Ik kijk in de NS app, en zie dat de laatste trein zo vertrekt. Ik kleed mij aan, stop wat spullen in een tas en maak dat ik wegkom.

Volgend bericht in deze reeks: Ren voor je leven! Of dat van iemand anders?