(4 van 5) Toen viel er een duisternis...

Vorig bericht in deze reeks: Een nacht als nooit tevoren…

"Daar is de dokter. Zou hij goed nieuws hebben?"

"Ik moet jullie iets niet zo prettigs vertellen. Wij hebben u man en jullie vader de hele nacht geopereerd. Hij wordt nu overgebracht naar de Intensive Care (IC). Het gaat alleen niet zo goed met hem. Wij hebben zijn aorta dicht gemaakt. Na veel moeite is dat gelukt. Toen we daarnet naar de IC wilden gaan met hem, kreeg hij hartritmestoornissen. Wij zijn teruggegaan naar de OK en hebben geconstateerd dat hij een prop had in zijn kransslagader. Die hebben we gedotterd, en nu is het maar zien hoe het met hem blijft gaan."

"Hoeveel kans van slagen heeft hij?" vragen wij.

De dokter vervolgd: "Wij geven hem maximaal 10 procent. En als hij eruit komt is het nog maar de vraag hoe het met zijn hersenen gesteld is. Want zoals jullie wel weten hebben we geen hersenscan kunnen doen, maar zijn we gelijk gaan opereren, omdat het te acuut was."

"Say what??? Dat betekent dat hij 9 keer zoveel kans heeft om dood te gaan. Wat betekent dat dan? Hoe moet dat nu?" denk ik bij mijzelf.

Mama vraagt: "Moeten wij hier blijven? Kunnen we nog wat doen?" De dokter antwoord: "U kunt wel even naar huis gaan. Maar ik zou nog eerst even bij hem gaan kijken. Maar schrik niet. Hij heeft een heleboel apparaten om zich heen. Een hart-long-apparaat houdt hem nu in leven." "Dat wil hij niet. Hij wil niet aan slangetjes liggen." zegt mama geëmotioneerd. De dokter antwoord. "Ik kan er helaas niets aan doen. Hij heeft dat nergens beschreven, en dus zullen wij onze uiterste best doen om hem dit te laten overwinnen."

Nadat de dokter weer weg is gaan we om de beurt kijken. "Wat een toeters en bellen zitten er allemaal aan hem." denk ik. Nadat iedereen die wilde kijken terug is, gaan we weer in de wachtruimte zitten. Wij spreken af wat we gaan doen. We besluiten dat ik en mama in het ziekenhuis blijven totdat de auto er is, en dat de rest de auto gaat ophalen.

Ik blijf nog even zitten, en ga dan weer naar papa toe. Het voelt aan alsof we naar oma gaan. Je wilt er graag naartoe, en als je weg gaat wil je graag de laatste zijn die hem gezien heeft, want ja we gaan zo naar huis. Ik blijf lang zitten kijken wat de verpleging doet. Ik vraag wat ze doen en ze geven rustig antwoord, als het maar niet te moeilijk is. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik begrijp wat Intensieve Zorg betekent…

Volgend bericht in deze reeks: Blijft hier zitten en waak hier met mij...