Zoekt en gij zult vinden...

Waar zijn die sleutels nu? Die kunnen toch niet zomaar weg zijn? Het is maandag middag 15 december 2014. We zijn nog steeds aan het zoeken naar de sleutels en portemonnee van papa. Toen hij werd gevonden had hij alleen de auto sleutel bij zich. Maar zijn sleutelbos. Waar is die? Die had hij altijd bij zich, en hij haalde nooit zijn auto sleutel er af. Dat gebeurde alleen bij een nieuwe auto. We zijn al dagen aan het zoeken. We hebben allemaal de auto al doorzocht en hebben niets kunnen vinden.

Mama vertelde dat ze gisterenavond in de garage allemaal sirenes van een ziekenwagen hoorde. Ze keek op internet maar er was niet bekend. En opnieuw hoort ze sirenes ze werd er gek van. Tot ze besloot de ambulancedienst te bellen. Toe waren de sirenes in haar hoofd weg.

Zo gezegd zo gedaan. Ze heeft vanochtend gebeld, maar die hebben het druk. Ze gaan zouden het gaan uitzoeken en zouden nog terugbellen, en dat hebben ze net gedaan. Ze hebben net gebeld met de mededeling dat ze het aan de broeders hebben gevraagd die papa hebben geholpen langs de snelweg. Zij hebben niets kunnen vinden, en weten niet waar de sleutels zijn.

Ik was een beetje overrompeld en besloot terug te bellen. Na veel moeite kreeg ik ze weer te pakken. Ik vroeg: "Waar zijn de sleutels dan gevonden?" De vriendelijke vrouw gaf als antwoord: "Je vader heeft de sleutel van de auto aan de broeders gegeven." Hier klopt de puzzel niet. We hadden ook al contact gehad met de politie, en die zij dat ze de sleutels uit het contact hadden gehaald. Papa is op de achterbank gevonden. Dus hoe komt het dan dat hij toch de auto sleutel in het contact heeft laten zitten, en niet zijn de hele sleutelbos. De sleutelbos moet dus nog in de auto liggen. Ik besluit om de auto systematisch te gaan doorzoeken. Hij moet daar ergens liggen.

Ik begin voorin. Niets te vinden. Dan achter in de vakken achter de stoelen. Nee, ook niet. Dan onder de stoel misschien. Nee, want daar ben ik al eens geweest. Ik ga op mijn knieën zitten bij de auto, en ga diep met mijn handen onder de stoel van de bestuurder. En hebbes. Onder de stoel van de bestuurder ligt wat. "Maar dat is zijn portemonnee!", zeg ik verontwaardigd in mijzelf. Z'n sleutels liggen er niet. In een fractie van een seconde realiseer ik mij dat het wel eens onder de andere stoel kan liggen. Ik haast mij naar de andere kant van de auto en ga ook daar door mijn knieën en voel diep onder de stoel. En ja hoor daar zijn de sleutels. Er valt een last van m'n schouders af. Bedankt papa voor het wijzen van de weg.