3e sterfdag van mijn vader

Het is vandaag 2 jaar geleden dat mijn lieve vader terugkeerde naar zijn Schepper. Twee jaar. Voor sommige is dat lang. Voor mij is dat kort. Het is alsof het net één jaar is. Ik heb het afgelopen jaar ook gemerkt dat 2015 aan mij voorbij is gevlogen, en ik vaak dit jaar dacht: "Dat is toch niet zo lang geleden?"

Ik ben de laatste 2 jaar over de dood gaan nadenken. Op mijn 24e stond ik er niet bij stil dat mijn vader al zou komen te overlijden. De plotselinge dood van mijn vader was een klap. Ik kan er mee omgaan, er over kan praten, maar ik blijf altijd met de vraag zal blijven zitten: "Waarom?"

Geregeld komt die vraag weer naar boven. Ik weet dan dat ik daar pas na mijn dood antwoord op zal krijgen. In de hemel zal ik mijn vader eens lekker wakker kietelen op zondagochtend...

Ik kijk terug op het leven dat ik mede dankzij mijn vader heb gekregen. Ik kon lekker met hem stoeien, en ook als 24-jarige kroop ik nog gewoon op zijn schoot, en voelde ik mij weer kind.

Soms mis je gespierde armen, waar ik als kind zo verwonderd over was. En ook dat mijn vader mij naar mijn bed tilde.

Lieve papa,

U hebt mij liefgehad. Ik heb u liefgehad.

U hebt mij boos gemaakt. Ik heb u boos gemaakt.

U hebt mij vergeven. Ik heb u vergeven.

Wij waren een goed team samen.

Samen in de tuin werken, met de vijver spelen.

Samen wandelen, o wat heb ik daarvan genoten.

Wij waren twee vriendjes door dik en dun.

Wij konden samen stoeien, lachen en knuffelen.

Wij waren als twee handen op eén buik.

U wist alles. Tenminste dat dacht ik.

U was er voor mij wanneer ik het nodig had.

U stond voor mij en ander klaar.

Ik wil u laten weten, dat ik altijd van u heb gehouden.

Dat ik van u hou, en dat ik van u zal houden.

En dat ik van u hou van tot over de dood heen.

Liefs, Kobus