5e sterfdag van mijn vader

Soms doe ik er heel luchtig over dat papa er niet meer is, ik kan er wel een geintje om maken. Zo zijn we. Maar op een dag als vandaag is het toch even slikken.

Ik denk er vaak aan: “Ik zou nog zoveel met hem willen bespreken.” Ik ben nu in een leeftijd dat je graag zou willen vragen hoe dat vroeger toen hij mijn leeftijd had gebeurde.

Als kind en puber kan je het bloed onder de nagels van je vader vandaan halen. Ik heb hem dan ook vaak zat boos gekregen. Maar achteraf denk ik dat hij toch het beste met mij voor had. Hij is en blijft de sterke papa waar ik als kind zoveel bewondering voor had.

Ik vond het altijd heerlijk om op zondag bij hem in bed te kruipen en hem wakker te maken, dat was altijd een heel gestoei. Ik kietelde hem eerst onder zijn voeten waar hij zo slecht tegen kon. Toen ik wat ouder was begon hij te trappen naar mij, en dat heeft wel eens pijn gedaan, maar ik werd er steeds beter in om het te ontwijken.

Maar vaak na afloop, als zijn humeur niet helemaal was omgeslagen, kroop ik bij hem in bed, en dat vond hij maar al te fijn.

Of 's avonds als hij uit zijn werk kwam, dan kroop ik bij hem op schoot. Het was altijd zijn Kobus die bij hem op schoot klom. Zelfs toen ik volwassen was deed ik dat nog zo nu en dan, maar dat hield hij niet lang vol door het gewicht.

Ik zou papa nog zoveel laten zien en samen doen, maar ik weet dat hij ziet wat ik doe, en dat hij trots op mij is.

Lieve papa, bid voor ons.