Zeven magere jaren?

Vandaag is het 7 jaar geleden dat mijn papa naar de hemel ging. Ik mis hem nog iedere dag. De eerste jaren waren erg moeilijk. Ik vroeg mij af waarom zo snel? Waarom nu al? Waarom nou jij?

10 en 11 december zijn altijd moeilijke dagen. 10 december herinnert mij er altijd aan dat je plotseling ziek kunt worden. En de 11e dat je binnen 24 uur kunt overlijden na een aneurysma. Mijn papa heeft gelukkig geen lang ziekbed gehad. Een nadeel is dat ik sinds die dag een soort van trauma heb, dat ik geen permanent afscheid kan nemen. Het gebeurt gelukkig niet vaak, maar het is wel ongemakkelijk om onder ogen te zien.

Na de zeven magere jaren komen zeven vette jaren. Ik weet niet of dit letterlijk zeven jaren zijn. Sinds ik in 2019 naar de WJD in Panama ben geweest ben ik “elke dag” gelukkig. Dus misschien waren het maar 5 magere jaren, maar toch…

Als ik nu terugkijk op de afgelopen 7 jaar zonder papa kan ik concluderen dat ik veranderd ben in allerlei opzichten. Niet alleen lichamelijk ben ik ouder geworden en zijn mijn interesses veranderd. Ik denk meer dat de omgang met het verlies van mijn papa zich heeft omgezet van verdriet naar dankbaarheid. Natuurlijk zou ik mijn papa graag bij mij hebben. Maar als ik kijk wat hij voor mij heeft gedaan, denk ik dat ik niets te klagen heb. Natuurlijk waren er wel eens botsingen. Dat kan ook niet anders als je hetzelfde karakter hebt. Maar ik koester nu vooral de mooie herinneringen.

Lieve papa,

Er zijn nog zoveel dingen die we hadden kunnen ondernemen.

Ik had u graag nog zoveel verteld.

Maar wat ik u ook vertellen wil,

u zal het weten.

Ik had graag nog even geknuffeld.

Nog even bij u op schoot.

Maar het leven gaat verder,

en u waakt over mij,

tot mijn dood.

Liefs,

Kobus