Het feest van Panama stad

Vandaag op 18 januari is het de verjaardag van mijn papa. Ondanks dat hij niet op aarde is, leeft hij in mijn hart. Ik kan dus ook in Panama feesten. Geen verjaardag, maar een echt warm onthaal.

Gisteren zat ik tijdens de vlucht naast twee jonge Duitsers. Het is een opluchting als je het goed kan vinden met je medereizigers. Je zit tenslotte ruim 11 uur naast hun. Het leuke aan vliegen zijn de eerste 10 minuten en de laatste 10 minuten. Namelijk het stijgen en landen. Ik heb altijd een stoel bij het raam zodat ik kan filmen en foto's maken. Maar als je de benen wilt strekken of naar de WC wilt moet je twee half slapende mensen storen.

Als je dan boven het Panama kanaal vliegt en een halve pirouette maakt om te kunnen landen, dan weet je het: "Ik ben thuis."

Nadat je door de migratie en douane bent sta je opeens in een hete hal om met de gratis shuttlebus naar het hotel te gaan. Je komt aan en hoe kan het ook anders: de bus rijdt weg. Dus dat wordt een half uur wachten tot die terug is. Tijdens het wachten krijg je een spoedcursus Panamese Cultuur. Ik heb 20 of 30 taxichauffeurs afgewezen. Een begon in zijn overtuiging om voor hem te kiezen te liegen. Hij verzekerde mij dat de shuttlebus pas over 45 tot 60 minuten er weer is. Ik kon voor $10 mee rijden. Toen de shuttlebus kwam waren we in 5 minuten bij het hotel.

Momenteel zit ik in de bus naar Soná en die rit duurt 5 uur en is ruim 300 kilometer. Vanochtend kocht ik samen met mijn vriend Jorge een kaartje voor $10. Er zitten zo'n 30 mensen in de bus. Dus de buschauffeur verdient $1 per kilometer. In Nederland ondenkbaar en onhaalbaar. Deze bus is niet bepaald elektrisch. Misschien besparen ze geld op de APK, als dat al bestaat.

Heb je mee gerekend? De taxichauffeur van gisteren verdient $2 per kilometer of per minuut. De buschauffeur verdient $0,03 aan mij per minuut of per kilometer.

Maar goed, het feest is begonnen. Zoals ik al zei kwam Jorge mij ophalen in het hotel. Hij is speciaal voor mij met de nachtbus van Soná naar Panama gekomen om mij op de te halen. Na het heerlijk (westerse) ontbijt gingen we met een soort Uber naar het metro station. Tja, en dan komen in de metro en het station alle herinneringen van de WJD in 2019 naar boven. We gingen op weg naar de Albrook Mall om een simkaart en eten voor in de bus te halen.

Hierbij eindigt deze blog. Ik kan je vertellen hoe de hele bus hier aan het slapen is terwijl de muziek door de speakers tettert (overigens fantastische muziek). Maar ik denk dat een beeld meer zegt dan 1000 woorden. Dus hieronder wat foto's van de eerste momenten in Panama.