Missionaire ziel

Vandaag is het vijf jaar geleden dat de slotmis van de WJD in Panama plaatsvond op Campo San Juan Pablo II. Tijdens de vigilie op zaterdagavond heb ik veel gehuild en mijn leven op dat moment aan God toevertrouwd.

Het waren niet alleen tranen van verdriet, maar ook tranen van vreugde. Eigenlijk kwamen alle emoties van twee weken intensief bezig zijn met je geloof eruit.

Ik had alleen geen vermoeden dat God mijn leven 360 graden zou draaien en mij nu nog steeds van deze geweldige tijd zou laten genieten. Als je mij kent, dan weet je dat ik veranderd ben en mijn leven ook. Ik heb geen idee hoe mijn leven eruit zou zien zonder deze laatste WJD voor mij. Er is veel gebeurd de afgelopen jaren, waaronder een pandemie. En nu ben ik voor de derde keer op vakantie in Panama.

Dat God mij nu in Panama laat zijn, mij op deze dag herinnert aan een lied waar ik niet dagelijks naar luister en dat ik niet automatisch voorgeschoteld krijg van YouTube, is voor sommigen puur toeval, maar voor mij niet. Voor mij is het de stem van God die in mij fluistert en mij laat genieten van de geweldige herinneringen. Ja, er komen nu veel nieuwe herinneringen bij, maar zulke emoties als ik vijf jaar geleden heb ervaren tijdens de aanbidding zal ik nooit vergeten.